Wiele dzieci ma zaburzenia mowy lub problemy językowe. Najczęstsze z nich to trudności z artykulacją, językiem pisanym i interakcją zgodną z zasadami społecznymi komunikacji werbalnej i niewerbalnej.

WCZESNA INTERWENCJA JEST KLUCZEM DO POMYŚLNEGO I SKUTECZNEGO LECZENIA.

W ostatnich dniach trafiliśmy na ciekawy artykuł, który w sposób jasny i zrozumiały tłumaczy zagadnienia związane z zaburzeniami komunikacyjnymi. Postanowiliśmy podzielić się z Państwem tym tekstem, gdyż wiele z zawartych w nim treści jest przedmiotem pytań kierowanych do naszej neurologopedki Pani Ani Cichej. Zapraszamy do lektury. 

DEFINICJA

 Zaburzenia komunikacji obejmują problemy związane z mową, językiem i komunikacją. Mowa odnosi się do produkcji dźwięków, które umożliwiają jednostkom wyrażanie siebie, i obejmuje artykulację, płynność, głos i jakość rezonansu. Język odnosi się do użycia systemu symboli, takich jak słowa mówione, język migowy, słowa pisane lub obrazy, które umożliwiają ludziom skuteczne porozumiewanie się. Komunikacja odnosi się do każdego zachowania werbalnego lub niewerbalnego, które wpływa na zachowanie, myśli lub postawy innej osoby.

Zaburzenia komunikacji mogą się wahać od prostych powtórzeń dźwięków, takich jak jąkanie, poprzez sporadyczną błędną artykulację słów, aż do całkowitej niemożności użycia mowy i języka do komunikacji. Zaburzenia komunikacyjne obejmują: zaburzenie mowy, zaburzenie dźwięku mowy, dziecięce zaburzenia płynności (jąkanie), pragmatyczne zaburzenie mowy (zaburzenie komunikacji społecznej) oraz inne określone i nieokreślone zaburzenia komunikacyjne.

OBJAWY

Mowa

Mowa jest wytwarzana przez precyzyjne, skoordynowane działania mięśni w obrębie głowy, szyi, klatki piersiowej i brzucha. Rozwój mowy jest procesem stopniowym, wymagającym wielu lat praktyki. Podczas rozwoju mowy, uczymy się regulować te mięśnie, aby wytworzyć zrozumiałą mowę. Szacuje się, że w pierwszej klasie pięć procent dzieci ma zauważalne zaburzenia mowy, z których większość nie ma żadnej znanej przyczyny.

Jedną z kategorii zaburzeń mowy jest dysfluencja czyli zakłócenie płynności mowy poprzez powtarzanie dźwięków lub słów, przedłużanie dźwięków lub zamilknięcie. Dziecięce zaburzenie płynności (wcześniej określane jako jąkanie) jest prawdopodobnie najpoważniejszą niepłynnością. Charakteryzuje się zaburzeniem płynności mowy i obejmuje powtórzenia dźwięków mowy, zawahania przed i podczas mówienia i/lub przedłużanie dźwięków wymowy.

Trudności w artykulacji często występują u osób z zaburzeniami mowy. Termin odnosi się do problemów z tworzeniem i łączeniem dźwięków, zwykle przez ich pominięcie, zniekształcenie lub zastąpienie.

Zaburzenia głosu obejmują trudności z jakością, wysokością dźwięku i głośnością głosu (prozodia). Osoby z zaburzeniami głosu mogą mieć problemy z tym, jak brzmią ich głosy. Słuchacze mogą mieć problemy ze zrozumieniem kogoś z tą patologią mowy.

Język

Język jest środkiem wyrazu ludzkiej komunikacji, dzięki której można doświadczać, wyjaśniać i dzielić się wiedzą, przekonaniami i zachowaniami. Zaburzenie języka to upośledzenie lub odbiegający od normy rozwój ekspresji i/lub zrozumienia słów w kontekście. Zaburzenie może obejmować formę języka, treść języka i/lub funkcję języka jako narzędzia komunikacji.

Zaburzenia języka mają różny wpływ na dzieci i dorosłych. W przypadku dzieci, które nie używają języka normalnie od urodzenia lub które nabywają upośledzenie w dzieciństwie, zaburzenie występuje w kontekście systemu językowego, który nie został w pełni rozwinięty lub nabyty. Wielu dorosłych nabywa zaburzenia mowy z powodu udaru, urazu głowy, demencji lub nowotworów mózgu. Zaburzenia języka występują również u osób dorosłych, u których nie rozwinął się prawidłowy język z powodu autyzmu dziecięcego, upośledzenia słuchu lub innych wrodzonych lub nabytych zaburzeń rozwoju mózgu.

Przetwarzanie słuchowe jest terminem używanym do opisania tego, co dzieje się w naszym mózgu, kiedy rozpoznaje i interpretuje dźwięki wokół nas. Ludzie słyszą energię, którą rozpoznajemy jako dźwięk, gdy podróżuje przez ucho i zamienia się w impulsy elektryczne, które mogą być interpretowane przez mózg. Zaburzenie przetwarzania słuchowego oznacza, że ​​coś ma niekorzystny wpływ na przetwarzanie lub interpretację informacji, która do nas dociera.

Dzieci z zaburzeniem przetwarzania słuchowego często nie rozpoznają subtelnych różnic między dźwiękami w słowach, nawet jeśli same dźwięki są głośne i wyraźne. Tego rodzaju problemy są bardziej prawdopodobne, gdy osoba z zaburzeniem przetwarzania słuchowego znajduje się w hałaśliwym otoczeniu lub gdy słucha złożonych informacji.

Zaburzenie przetwarzania słuchowego ma wiele innych nazw. Popularnymi nazwami są: problem percepcji słuchowej, niedosłyszenie, centralna dysfunkcja słuchu, centralna głuchota i tak zwana głuchota. Zaburzenie to nie jest powszechnie uznawany za stan kliniczny.

PRZYCZYNY

Niektóre przyczyny zaburzeń komunikacyjnych obejmują utratę słuchu, zaburzenia neurologiczne, uszkodzenie mózgu, uszkodzenie strun głosowych, autyzm, niepełnosprawność intelektualną, nadużywanie leków, upośledzenia fizyczne, takie jak rozszczep wargi lub podniebienia, zaburzenia emocjonalne lub psychiatryczne oraz zaburzenia rozwojowe. Często jednak przyczyna jest nieznana. Szacuje się, że 10% populacji w każdym wieku i każdej płci, doświadczyło lub żyje z jakimś zaburzeniem komunikacji.

Dlatego też istotne jest, aby każde zauważone osłabienie, utrata funkcji komunikacyjnych, albo stwierdzone jakiekolwiek inne niewyjaśnione upośledzenia mowy lub języka pisanego były możliwie szybko konsultowane ze specjalistą – neurologopedą, logopedą, lekarzem pierwszego kontaktu.

LECZENIE

Najlepszym sposobem podejścia do leczenia zaburzeń komunikacyjnych jest skupienie się na zapobieganiu i wczesnej interwencji. Rodzice powinni być świadomi typowego wieku, w jakim ich dziecko powinno osiągnąć każdy etap rozwojowy. Najbardziej intensywny okres rozwoju mowy i języka u ludzi występuje w ciągu pierwszych trzech lat życia, w okresie, w którym mózg szybko się rozwija i dojrzewa. Umiejętności językowe i komunikacyjne wydają się rozwijać najlepiej w świecie, który jest bogaty w dźwięki, widoki i stałą ekspozycję na mowę i język innych.

Gdy narządy mowy (szczęka, usta i język) i głos dojrzewają, niemowlę jest w stanie wytwarzać kontrolowane dźwięki. Zaczyna się to w pierwszych miesiącach życia gruchaniem – cichą, przyjemną, powtarzającą się wokalizą. W wieku 6 miesięcy niemowlę zazwyczaj gaworzy lub wytwarza powtarzające się sylaby, takie jak “ba, ba, ba” lub “da, da, da”. Pod koniec pierwszego roku większość dzieci opanowała umiejętność wypowiedzenia kilku prostych słów. Dzieci najprawdopodobniej nie zdają sobie sprawy z znaczenia swoich pierwszych słów, ale wkrótce uczą się mocy tych słów, gdy inni na nie reagują.

W wieku 18 miesięcy większość dzieci może powiedzieć od ośmiu do dziesięciu słów. W wieku 2 lat większość składa słowa w surowe zdania, takie jak “więcej mleka”. W tym czasie dzieci szybko uczą się, że słowa symbolizują lub reprezentują przedmioty, działania i myśli. W wieku 3, 4 i 5, słownictwo dziecka szybko wzrasta, a ona lub on zaczyna opanowywać zasady języka.

Jeśli masz obawy dotyczące rozwoju mowy lub języka dziecka, powinieneś porozmawiać z lekarzem rodzinnym. Twój lekarz może skierować Cię do logopedy lub neurologopedy. Specjalista ten posiada kompetencje w zakresie oceny i leczenia osób z zaburzeniami mowy, języka, głosu, słuchu lub połykania, które wpływają na zdolność komunikowania się. Badanie słuchu często jest uwzględniane w ocenie, ponieważ problem ze słuchem może wpływać na rozwój mowy i języka.

W zależności od wyników testu, logopeda może zalecić ćwiczenia w domu, aby stymulować rozwój mowy i języka w trakcie cyklicznych i systematycznych zajęć terapeutycznych z dzieckiem. Czynności realizowane w domu mogą obejmować regularne czytanie dziecku; komunikowanie się z dzieckiem za pomocą krótkich zdań i używanie prostych słów, aby dziecko mogło z powodzeniem naśladować dorosłego; powtarzanie tego, co mówi dziecko, używając poprawnej gramatyki lub wymowy.

Logopeda może również zalecić grupową lub indywidualną terapię lub zaproponować dalszą diagnostykę dziecka przez innych specjalistów, takich jak audiolog lub psycholog rozwojowy.

/tłumaczenie własne HOMINE Poradnia Zdrowia Psychicznego/

/cały artykuł z dnia 03.05.2018 dostępny w wersji oryginalnej na stronie www.psychologytoday.com/

/zdjęcia ze strony www.pixabay.com/